آسیمه سر رسیدی از غربت بیابان

آسیمه سر رسیدی ، از غربت بیابان/

دل خسته دیدمت از آوار خیس باران/

وا مانده در تبی گنگــ ، ناگه به من رسیدی/

من خود شکسته از خود، در فصل ناامیدی/

در برکه ی دو چشمت نه گریه و نه خنده/

گم کرده راه شب را، سرگشته چون پرنده ..