سهراب:نه تو می مانی و نه اندوهونه هیچیک از مردم این آبادی...به حباب نگران لب یک رود قسم وبه کوتاهی آن لحظه شادی که گذشتغصه هم میگذردآنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...لحظه ها عریانندبه تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز