بذ را

ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑڪَﺬﺷﺘﻢ ﻭ بڪَذﺍﺷﺘﻤٺــــ ﺑﺎ ﺩڪَراﻥ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ڪوۍ ﺗﻮ لیڪڹ ﻋﻘﺐ ﺳﺮنڪَرﺍﻥ

ﻣﺎ ڪَذﺷﺘﯿﻢ ﻭ ڪَذﺷﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ڪردی
ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺩڪَرﺍﻥ ﻭﺍﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ دڪَراڹ

ﺭﻓﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎلم ڪه ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻧﺪﻫﻨﺪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ ڪرﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ڪران

ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺗﺎ ڪه ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮﯼر ﺑﺎﺯﺭﺳﻢ
ﻣﺤﺮﻡ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ڪوﺗﻪ ﻧﻈﺮﺍﻥ

ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﻔﺎ مےشڪنند
ڪه ﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺨﺒﺮﺍﻥ

ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺍﺭ ڪه ﺩﺭ ﺯﻟﻒ شڪن ﺩﺭ شڪنت
ﯾﺎﺩڪَاﺭﯾﺴﺖ ﺯ ﺳﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﺳﺮﺍﻥ

ڪَڸ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺍﻏﻢ ﻧﻔﺰﻭﺩ
ﻻﻟﻪ ﺭﻭﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﺎﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ جڪَرﺍﻥ

ﺭﻩ ﺑﯿﺪﺍﺩ ڪَراﻥ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺗﺮﺍ
ﻭﺭﻧﻪ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ڪجا ﻭ ﺭﻩ ﺑﯿﺪﺍﺩڪَراﻥ

ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ بڪَذﺍﺷﺘﻦ ﻭ بڪَذﺷﺘﻦ
ڪاېڹ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ڪار ﺟﻬﺎﻥ ڪَذﺭﺍﻥ

ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍ ﻏﻢ ﺁﻭﺍﺭڪَی ﻭ ﺩﺭﺑﺪﺭﯼ
ﺷﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺍنڪَﯿﺨﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺳﻔﺮﺍﻥ