من خیس باران باشم و در را به رویم وا کنی

من خیس ِ بـاران باشـم و در را به رویم وا کنی
عطر ِ تمشک و پونــه را با خنـده ات معنا کنـی

ماننـد ِ برگ و شبنمـی، سـرد از هوای ِ نم نمـی
در خود بلرزم تا کمی در دست هایم "هـا " کنی

بگذاری آن سو صندلی، محــــو ِ هوای ِ مخملی
بـا چوب های ِ جنگلـی شومینــــه ای برپــا کنی

کتری و رقص ِ شعلـه ها، آویشن و هِل در هـوا
یک سینی از عشـق و صفـا سهم ِ من ِ تنها کنی

فنجان پُــر از چایــی شود، از من پذیرایـی شود
عصرم تماشایــی شود وقتـی ســری بـالا کنــی

یک عمر زن باشی ولی، غرقِ سخن باشی ولی
دلتنگ ِ من باشـی ولـی با خنـــده ای حاشـا کنی

حالی به حالی جای ِ گل، رقص ِ شمالی جای ِ گل
بر روی ِ قالی جـای ِ گل، نقــش ِ نگـــار ایفا کنی

آیینـــــه ای بگـذاری و دل بــــر دلـــم بسپاری و
آن شانــــه را برداری و با تـار ِ مو غوغـــا کنی

مو جنگلی ِ تا کمـــــر! با روسری ِ مِــــه بـه سر
ای وای اگر چشمت خـزر، لب را قــزل آلا کنی

با مـزه ی ِ توت ِ ملـس، بـا شعــر ِ حافظ همنفس
رقــص ِ الا یـا ایهــــا الساقـــی ادر ودکــا کنــی

ای جویبــــار ِ زمزمـــه! ای مستی ِ بی واهمـه!
اصلا کـه گفتــــه اینهمـــه آیینه را زیبـــا کنـی؟

جرم ِ من عاشـــق بودنم، شلاق ِ مویت بـر تنـم
بهتـر که این حــد خوردنم را زودتـر اجرا کنی

چیدی گل ِ مهتاب را، تا پشت ِ پلک ِ خواب را
سهم ِ هزاران قاب را تصویری از رؤیـــا کنی

من صبح شعری خوانده ام، شاید تو را گریانده ام
تا جای ِ خالــی مانده ام یک شاخه گــل پیدا کنــی
#mo30bat