می خوام یه چیزی بگم ولی نمیتونم شایدم چیزی برای گفتن ندار

می خوام یه چیزی بگم ولی نمیتونم شایدم چیزی برای گفتن ندارم ،هیچوقت نداشتم
و مطمعنم اینو یه سال یا حتی شاید یه ماه دیگه ببینم میگم این چه سمیه و از سمی بودن قضیه خندم میگیره ( البته اگه همه چیزو فراموش کرده باشم)
یه مورد دیگه که هست هر موقع میخوام چیزی بگم همسن و سالام یا حتی کسایی که از خودم بزرگ ترن و کوچیک ترن فکر میکنن درمورد جنس مخالف یا عشق و شکست عشقی و ایناس ولی بخدا تنها اینا درد نیست( پس عادی سازی نکنین این فکر رو بین مردم) برا بعضی کوچیک ترین چیز هم درد و برای بعضی درداشون اونقدر تمومی نداره که میتونه قشنگ یه دراما ازش بسازن و البته درک یه همچین آدمایی اکثرا سخته چون فکر میکنی داره خالی میبنده و از حق نگذریم خب اونایی هم که باور نمیکنن هم حق دارن، تو این روزگار اکثر نوجونا(یا حتی جوونا) که به درون گرا بودن و افسردگی یا حتی داشتن یه مشکل افتخار میکنن چون فکر میکنن فقط با این چیزاس که میتونن تنها نباشن (و تو بیشتر جوونا تنوع طلبی و عوضی بیشعور بدون درک بودن از هر لحاظه)و شاید یکی بهشون توجه کنه ولی نمیدونن که لازم نیست حتما کسی بهشون توجه کنه یا بگه که تو خوشگلی و اینا چون اون موقع در واقع تو داری خودتو به یه باتلاق میکشی که ممکنه هیچوقت ازش در نیای و باعث فقط و فقط خودتی و هرچقدر هم سعی کنی نمیتونی تقصیرو سر آدمایی که بهت آسیب زدن بندازی چون تو بودی که نخواستی خودتو دوست داشته باشی به خودت بگی میتونی، بگی که به هیچکس نیازی نداری بگی که زیبایی و همین نقصاتن که تورو متفاوت و موفق ساختن و میسازن
( و وی چیزی برای گفتن نداشت- -)