چندیست پای شعرم لنگ می زند

…
چندیست پای شعرم لنگ می زند...
اما
یقین دارم شبی, ماه از پنجره ی اتاقم سَرَک می کشد..
از پرده ی ارغوانی اش سُر می خورد
می غلتد و در فنجانِ طلاییِ گوشه ی میز می افتد...
و من , همانطور که غزلی تازه می خوانم, جُرعه ای از مهتاب می نوشم...
...دلم نقره فام می شود
.........و باز
...............از سر انگشتانم شعر می چکد!