تاوان دردهایم را

تاوان دردهایم را
با سکوت چشمهایم
به فراموشی دل سپردم
آنگاه که بهار فصلی بود
برای آغاز یک قصه
و مرغکان مهاجر
در تلاطم بازگشت
به سرزمینشان بودند
من با تازیانه های ذهن
در گیر بودم
و به خستگی زمان
دل می سپردم
و چشمانم
به انگاره های درون
چنگ میزد
و یاخته های تنم را
یکی یکی انکار می کرد
حسی در من قیام کرد
آنگاه دریافتم
که باید
تو را
دوست بدارم
چون قاصدکی که
در دل ،
باد را آرزو می کند
و با چرخش دستان نسیم
میرقصد
دلم
تو را می خواست
که در گیر شود
با هیاهوی چشمانت
نه اشتباه نبود
عشق درمن
حادثه شد ...



مریم پورقلی