ست

ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ.
ﺩﺳﺖِ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿست،
ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡِ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ،
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ،
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺒﯿﻨﻢ،
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻨﺪﻡ،
ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻡ...

ﺩﺳﺖِ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻏﺮﻭﺭ ﺣﺮﻑِ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ.
ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ.
ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ،
ﺍﺳﻤﺶ ﺳﺎﺩﮔﯿﺴﺖ...

ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺭﻧﺠﻢ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ،
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ،
ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ...
ﻭ ﺑﺮﺍﯼِ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥِ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻢ،
ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ...
ﻭ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩِ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ...

ﺷﺎﯾﺪ
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﯿﺎﯾﺪ
ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺣﺮﻑِ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ،
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ،
ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ،
ﺑﻪ ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏِ ﺷﻤﺎ،
ﯾﮏ ﺣﺮﻑِ ﺩﻝ:

ﺧﻮﺷﺒﺤﺎﻟﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﺎﺩﮔﯿِﺘﺎﻥ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ...