اینکه کسی رفته باشه با اینکه تو رفتنش رو باور کنی دوتا

اینکه کسی رفته باشه، با اینکه تو رفتنش رو باور کنی، دوتا حرف جداست!
من فکر می کنم آدمایی که راه میرن و با خودشون حرف می زنن، دقیقا همونایی هستن که رفتنِ کسی رو باور نکردن...
همونایی که صدتا خاطره رو زیر و رو می کنن تا به یه اسم مشخص برسن!
همونایی که برای یادآوری یه خاطره، یه شهر رو بالا و پایین می رن...
همونایی که عصرا، سر ساعت همیشگی، همون کافه ی همیشگی، پشت همون میز همیشگی، دو تا از همون تلخِ "همیشگی" سفارش می دن.

اما مگه آدم، چقدر می تونه به روی خودش نیاره؟!
واقعیت اینه که فراموش کردن، بیهوده ترین کاریه که توی تمام عمرت می خواستی انجام بدی و نشده!

همیشه ؛
هزار دلیل برای رفتن هست، اما موندن، فقط "یک بهانه" می خواد...
سخته یه روز بفهمی، بهانه ی موندنش نبودی...