هنگامی ا ی ا

ﺁﻥ هنـــگامـــی ﻛـﻪ ﺧـــﻮﺩ ﺭا ﺑــــی ﻨـــﻴﺎﺯ ﻣــــﻴﺪاﻧــــﻲ ﺧـــــﺪاﻭﻧـــﺪ ﺭا ﺑـــﺨﻮاﻥ
ﻫـــﻮﺷﻴـــﺎﺭ ﻣـــﻴﺪاﻧـــﺪ ﻛـﻪ ﺯﻣــﺎﻥ ﺩﻳـــﺮی ﻧﻤــــی ﭙــﺎﻳــﺪ. . .
ﻫــــﻮﺷﻴـــﺎﺭ ﺑــﺎ ﺧـــــﺪاﻭﻧــﺪ. . . . .ﺑﻴﻌـــﺖ ﻣﻴﻜــــﻨﺪ ﻧـــﻪ ﺯﻣـــﺎﻥ

ﺩﺭ ﻭﻗـــﺖ ﺑـــیﻨــــﻴﺎﺯی اﺯ ﺭﺣــــﻤﺖِ ﺧـــــﺪا ﺧﻮاﻥ
ﻫــــﺮ ﻟﺤﻆـــﻪ ﺧـــﻮﻳﺸـــﺘﻦ ﺭا ﺩﺭ ﻣﺤﻀـــﺮِ ﺧـــــﺪا ﺩاﻥ

اﻓــــﺰﻭﻥ ﻛـــﻨﺪ ﺳــــﭙﺎﺳــﺖ ﺑـــﺮﻛـﺎﺕ ﺯﻧــﺪﮔــــی ﺭا
اَﻟــــﺤَﻤُﺪﻟﻠﻪ اﻣﺸــــﺐ ﻧـــﺎﻧـــــی ﺑـــﻮﺩ ﺑـــﺮ اﻳـــﻦ ﺧـــﻮاﻥ

ﻋــــﻬﺪِ ﺯﻣـــﺎﻧـــﻪ ﺳُﺴــــﺖ اﺳـــﺖ ای ﻣَـــﺮﺩﻣـــﺎﻥ ﻫﺸـــﻴﺎﺭ
ﻋـــــﻬﺪی ﺑــﻪ اﻭ ﺑﺒﻨــــﺪ و ﺑـــﺮ ﻋــــﻬﺪِ ﺧــــﻮﺩ ﺑـــﻪ ﭘــﺎ ﻣـــﺎﻥ

ﺭﻓـــﺖ اﺭ ﻛــــﺠﺎﻭۀ ﻏــــﻴﺮ ﺩﺭ ﻭاﺩیِ ﺗــــﺠﺎﻫـــﻞ
ﺑــــﻬﺮِ ﻧــــﻤﺎﺯ ﻋﺸﻘـــــی ﺯاﻥ ﻛـــﺎﺭﻭاﻥ ﺑــﻪ ﺟــﺎ ﻣـــﺎﻥ

ﺳــــﺮ ﺭا ﻫــــﺰاﺭ ﺳــــﻮﺩاﺳـــﺖ ﻳـــک ﻧﻜــــﺘﻪ اﺯ ﺗــــﻮ ﻛـﺎﻓﻴﺴـــﺖ
ﺳــــﻮﺩاﻳــــیِ ﺩﻭ ﻋــــﺎﻟـــﻢ ﻳﻜـــﺪﻡ رﺳـــﺪ ﺑــﻪ ﺳــــﺎﻣــﺎﻥ

ﻣـــﺎ ﮔـــﺮ ﺩﺭاﺯهِ ﺩﺳﺘﻴـــمــ اﻳﻨﮕــﻮﻧـــﻪ ﺑــﺮ ﮔـــﺪاﻳــــی
ﺩﻝ ﮔﻔــــﺘﻪ اﺯ ﻛــــﺮاﻣَـــﺖ ﺷـــﺎﻳـــﺪ ﺭﺳـــﺪ ﺑــﻪ ﺩاﻣـــﺎﻥ

ﻣﺠﻨــــﻮﻥ ﻛــــﻨﺪ ﺳـــــﻼﻣــــی ﺩﺭ ﺭاﻩِ ﻣﻜﺘــــﺐِ ﻋــــﺸﻖ
ﺷـــــﻴﺪا ﺑـــﻪ ﻛــــﻮﻱ ﻓﻴﻀﻨـــﺪ ﭼـــﻮﻥ ﻣـــﺎ ﺑﺴــــی ﺧــــﺮاﻣـــﺎﻥ

ﺳــــﺎﻟـِـــک ﺗـــﻮ ﺧــــﻮﺩ ﻧﻜـــﻮ ﺩاﺭ ﭘــــﻨﺪاﺭ و ﮔﻔـــﺖِ ﺧــــﻮﺩ ﺭا
ﺷــــــﺎﻳـــﺪ ﻛــﻪ ﻛـــﺮﺩﮔـــﺎﺭﺕ , ﺭﺣــــﻢ ﺁﻭﺭﺩ غـلامــان

اَلحَـــــمدُلله