اقرار مرا بر پیشانیم حک کن

اقرار مرا بر پیشانیم حک کن
تا …
لابه لاى این ثانیه هاى مندرس نامى از احساس نبرم
من باختم، به خود باختم، به فرشته هاى آدم نما باختم …
به شهزاده هاى شهر قلبهاى سنگى ..!
و اکنون که در گوشه ى اتاق تنهاییم حماقت هایم را می شمارم …
اندک، اندک ….
این جمله زاده می شود ،
که ….
دلم سنگ باش
تا سنگسار نشوى !