خدا نیاورد روزی را که آدمی چوب سادگیش را بخورد

خدا نیاورد روزی را که آدمی چوب سادگیش را بخورد
هی مینشیند دو دوتا میکند
چرتکه می اندازد که کجای راه را خطا رفت
تاوان کدام گناه نکرده دامنش را گرفت
و تقاص کدام اشتباه زمین گیرش کرد
ساده که باشی ساده هم زمین میخوری...
ساده فراموش میشوی...
ساده زخم میخوری...
ساده درد میکشی....
ساده رهایت میکنند...
ساده که باشی خدا میشود تمام داراییت...
میشود سنگ صبورت
میشود پناه آخَرت...