کامیابیروحی

‍ #کامیابی_روحی
#شریفی_دوست

در جنبش های معناگرای غربی، ارز‌شهای اخلاقی چون #ایثار، همدردی، کمک به دیگران و دستگیری از #فقرا، حتی با هدف بیرون کشیدن انسان از لاک خودخواهی و خروج از فردیت نیز مطرح نیستند،
چه رسد به اینکه عامل تعالی اخلاقی و پیوند با عالم الهی باشد.
این امور برای آنها، راهکارهایی است که نیاز انسان را به #دین و مذهب جبران می کند و عطش #خدا_خواهی فرد را فرو می‌نشاند.
بنابراین این دسته از کارهای به ظاهر انسا‌ن دوستانه، اثر تعالی ‌بخش ندارد و فقط کمک می‌کند انسان در آن لحظه، احساس خوبی داشته باشد؛ چرا که چنین احساس مثبتی، لازمه زندگی خوب این جهانی است.
در #خود_شیفتگی، توجه به دیگران نه از آ‌ن روی است که مخلوق خدایند و #رضای_خدا در کمک به دیگران، بلکه دیگران ارزشی ندارند و آنچه تعیین‌کننده است، «لحظه‌ای خوش» است که باید ایجاد شود؛ حتی اگر در همدردی با یک بینوا باشد؛ چرا که بخشی از خوشی، خوشی روحی است که باید به کامروایی انسان اضافه شود تا عیش دنیایی او کامل گردد.

کاوشی در معنویت‌های نوظهور؛
بررسی ده جریان فعال در ایران؛ ص ۵۰