بر دو چشمش

بر دو چشمش
دیده می‌دوزم به ناز
خود نمی‌دانم چه می‌جویم در او...
تاب وتبش تا‌به‌تاست مرد غریبه
روز و شبش جا‌به‌جاست مرد غریبه
زندگی‌اش را گرفته است به دندان
یکسره در دست‌ و‌ پاست مرد غریبه
شام شبش نان خشک و صندلی‌اش سنگ
خواب و خورَش بی‌ریاست مرد غریبه
خسرو و تیمور یا که کورش و نادر
نام جدیدش گداست مرد غریبه
خیره شدم... چشم‌هاش آینه بودند
وه که عجب آشناست مرد غریبه
فریادش لای بوق و همهمه گم شد
مرگش هم بی‌صداست مرد غریبه