دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواندرویاهایش را آسمان پرستاره نادیده میگیردو هر دانه ی برفیب اشکی ناریخته می ماندسکوت سرشار از سخنان ناگفته است...مارگوت بیگل