بعد از کلی دست و پا زدن

بعد از کلی دست و پا زدن
زمین خوردن و بلند شدن
و هی زمین خوردن و بلند شدن
بخشیدن و فراموش کردن
یاد میگیری که گاهی...
نیازی به بخشش نیست
نیازی به دوباره بلند شدن نیست
نیازی به فرصت دوباره و دوباره نیست
چیزی به اسم جبران کردن نیست...
فقط توی یه لحظه به خودت نگاه میکنی و میبینی دیگه وقتشه که برای همیشه بری...
کوله بارت هرچی که توش هست رو همون وسط راه بذاری و بری...
بری و حتی یک بار هم به پشت سرت نگاه نکنی...
آدمایی که پشت سر گذاشتی رو برای همیشه بذار و برو...
اینم بدون، اگه بتونی ببخشی اون آدم و آدمارو که هم خوش به حال اونا هم خودت ولی اینم بلد شو که بعضی آدما بخشیدنی نیستند
پس "حقِ توعه" که تا ابد نبخشیشون و بدیشون دست خدا...
برای من، "رفتن" و "پشت کردن" و "نبخشیدن" آخرین گزینه بود...