بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت دوم :
به زبان بی‌زبانی می‌گویی؛ خداوندا! ببین، دستانم خالی است. پاک از هر چیز است.
و این یعنی من به هیچ دستاوردی نمی بالم. بلکه همه را پشت‌سر گذاشته‌ام‌ و اکنون با دستانی پاک و خالی از هر چیز رو سوی تو آورده‌ ام. تویی که پاک مطلقی. بی‌نیاز از همه عالَمی. بخشنده و مهربانی.
تو با شستشو و مسح دستانت به آنها یاد آور میشوی که بجای گیرندگی مدام، پاکی دهندگی را تجربه کنند.
بجای عملهٔ نفس خود بودن، برای حق عمل کنند.
‌و چون به مسح پاهایت رسی، باز به زبان بی‌زبانی می‌گویی؛ اقدامات نفسانی من، همه غلط بوده‌اند، گام‌ های نفسانی من، همه دردسرساز بوده‌اند. اکنون قدم‌هایم را از هر آلودگی‌ می‌زدایم. و با مسحی از نور وضو، پاکی را دوباره نثار پاهایم می‌کنم.
‌و آنگاه که به مسح سر در آیی، باید تمامی ذهنیاتت را به دور بریزی. باید این ذهن تاریک‌اندیش و پریشان را با مسح نور وضو، متوقف کنی. تسلیمش سازی. تا آزاد از هر قضاوت و دانستگی گردد. تا رها از اسارت هر خواهش و آرزو شود.
ای دوست آن کس که یکبار هم که شده اینگونه آگاهانه و فهیمانه وضو بسازد برخوردار از وضویی الهی گشته و اکنون شایسته آن است که بر آستان پاک رب الارباب بایستد.
و یادت باشد که وضو یک زره متعالی است پس در این روزگاران تاریک و آلوده تا می توانی بی زره نباش .(پایان)