قسمتی از مقدمه ی کتاب عدلالهی استادشهیدمرتضیمطهری

قسمتی از مقدمه ی کتاب #عدل#الهی #استاد#شهید#مرتضی#مطهری

باسمه تعالی‏

عصر ما از نظر #دینی و #مذهبی- خصوصا برای طبقه #جوان- عصر #اضطراب و #دودلی و #بحران است. مقتضیات عصر و زمان، یک سلسله تردیدها و سؤالها بوجود آورده و سؤالات کهنه و فراموش شده را نیز از نو مطرح ساخته است. آیا باید از این شک و تردیدها و پرس و جوها- که گاهی به حد افراط می‏رسد- متأسف و ناراحت بود؟
به عقیده من هیچگونه ناراحتی ندارد؛ شک، مقدمه یقین؛ #پرسش، مقدمه وصول؛ و اضطراب، مقدمه #آرامش است.
#شک، معبر خوب و لازمی است هر چند منزل و توقفگاه نامناسبی است. #اسلام که اینهمه دعوت به تفکر و ایقان می‏کند، بطور ضمنی می‏فهماند که حالت اولیه بشر، جهل و شک و تردید است و با تفکر و اندیشه صحیح باید به سرمنزل ایقان و اطمینان برسد. یکی از حکما می‏گوید: «فائده #گفتار ما را همین بس که تو را به شک و تردید می‏اندازد تا در جستجوی تحقیق و ایقان برآئی». شک، ناآرامی است، اما هر آرامشی بر این ناآرامی ترجیح ندارد.
حیوان شک نمی‏کند، ولی آیا به مرحله ایمان و ایقان رسیده است؟! آن نوع آرامش، آرامش پائین شک است، برخلاف آرامش اهل ایقان که بالای شک است. بگذریم از افراد معدود مؤید من عند اللّه، دیگر اهل ایقان، از منزل شک و تردید گذشته‏اند تا به مقصد ایمان و ایقان رسیده‏اند.
پس صرف اینکه عصر ما عصر شک است نباید دلیل بر #انحطاط و #انحراف زمان ما تلقی شود. مسلّما این نوع از شک، از آرامشهای ساده‏لوحانه‏ای که بسیار دیده می‏شود پائین‏تر نیست.
آنچه می‏تواند مایه تأسف باشد این است که شک یک فرد، او را به سوی #تحقیق نراند؛ و یا شکوک اجتماعی، افرادی را برنیانگیزد که #پاسخگوی نیازهای اجتماع در این زمینه بوده باشند.