کنسرت که تموم شد اعضا با خوشحالی برگشتن پشت صحنه فضای ا

کنسرت که تموم شد، اعضا با خوشحالی برگشتن پشت صحنه. فضای اتاق پر از خنده و هیجان بود. پرستارها و کارکنان هم براشون یه جشن کوچیک آماده کرده بودن؛ چند تا نوشیدنی انرژی‌زا، کیک‌های کوچیک، و بادکنک‌های رنگی.

ات هنوز نفس نفس می‌زد، هم از هیجان اجرا، هم از خوشحالی. همون لحظه، جونگ‌کوک از پشت سر یهو اومد و محکم ات رو بغل کرد.

کوک: «عالی بودی! خیلی بهت افتخار می‌کنم!»

ات خندید، یه ذره جا خورده بود، ولی دلش گرم شد.

تهیونگ که اون صحنه رو دید، با اخم ساختگی دستاشو به کمرش زد و با صدای بلند گفت:
«چرا یهویی بغلش می‌کنی؟!»

همه زدن زیر خنده.

جیمین که همیشه خونسردتر بود، اومد جلو، دستشو گذاشت روی شونه‌ی تهیونگ و گفت:
«تهیونگ، نیاز نیست الکی جوش بیاری.»

بعد، بدون اینکه به تهیونگ توجه کنه، رو به ات کرد، لبخند آرومی زد، چند تار موهای ریخته شده روی صورت ات رو کنار زد و آروم گفت:
«خوبی؟ خسته نشدی؟»

ات با لبخند جواب داد:
«نه، خیلی خوشحالم...»

تهیونگ زیر لب غر می‌زد ولی وقتی خنده‌ی ات رو دید، خودش هم نتونست جلوی خنده‌شو بگیره. فضا پر از عشق و دوستی بود.

اون شب، یه شب واقعیِ خوشبختی برای همه‌شون شده بود.