ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﻣﺎ ﺁﺩﻣﺎ ﯾﻪ ﺍﻟﻤﺎﺳﯽ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ
ﺩﺍﺭﯾﻢ ... ﭼﺸﻤﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﯾﻪ ﮔﺮﺩﻭ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻮ
ﺳﺮﺍﺷﯿﺒﯽ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻩ ... ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﺮﺩﻭ ﻣﯿﺪﻭﯾﻢ ...
ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﺮﺩﻭ ﻣﯿﺪﻭﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﻮﺍﺳﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺗﻮﯼ
ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﭘﺮﺕ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻭﺳﻄﺎﯼ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺭﻭ
ﮔﺮﺩﻭ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻤﺶ ... ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﭘﺮﺕ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ
ﻣﯿﺮﻩ ﺗﻪ ﯾﻪ ﭼﺎﻩ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ... ﮔﺮﺩﻭ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﮑﻨﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ
ﭘﻮﭼﻪ ﻭ ﮔﻨﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ... ﻣﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﯿﻢ ﻭ
ﮔﺮﺩﻭﯾﻪ ﮔﻨﺪﯾﺪﻩ ﻭ ﯾﻪ ﺩﻫﻨﻪ ﺑﺎﺯ ﻭ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺣﺴﺮﺕ ... ﻗﺪﺭﻩ
ﺍﻟﻤﺎﺳﯽ ﻭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻭ ﻧﺬﺍﺭ ﯾﻪ ﮔﺮﺩﻭ .. ﺣﻮﺍﺳﺖ
ﻭ ﭘﺮﺕ ﮐﻨﻪ ...
ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯿﻪ ﻣﺎﺳﺖ