تمام غصه ها از همان جایی آغاز می شوند که

تــمـام غـصـه هـا از هـمـان جـایـی آغـاز مـی شـونـد کـه …

تـرازو بـر مـی داری ، مـی افـتـی بـه جـان دوسـت داشـتـنـت!

انـدازه مـی گـیـری!

حـسـاب و کـتـاب مـی کـنـی!

مـقـایـسـه مـی کـنـی!

و خـدا نـکـنـد حـسـاب و کـتـابـت بـرسـد بـه آنـجـا …

کـه زیـادتـر دوسـتـش داشـتـه ای!

کـه زیـادتـر گـذشـتـه ای!

کـه زیـادتـر بـخـشـیـده ای!

بـه قـدر یـک ذره …!

یـک ثـانـیـه حـتـی …!

درسـت از هـمـانـجـاسـت کـه ، تـوقـع آغـاز مـی شـود

و تـوقـع ،

آغـاز هـمـه ی رنـج هـایـی اسـت،

کـه بـه نـام عـشـق مـی بـریـم!