در سرداب درماندگی بود ه افتمت جای ه نفس ارای ع

در سردابِ درماندگی بود كه يافتمت، جايی كه "نَفَس" يارای عروج و "خون" تابِ تابيدن در رگهايم نداشت.
پس از شكست در ستيزْ به غنيمت گرفتمت و سَنجه‌های نبرد را به بازی گرفتم.
از پسِ لمسِ بندبندِ انگشتانت، از چه بندها كه نگريختم و برای رسيدن به بوسه‌ی يگانه‌ات، چه بُزاق‌های همسانی كه بر چهره‌ام ننشاندند.



مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست