خداوند راضی نیست که بندگانش او را پدر خود خطاب کنند اما

خداوند راضی نیست که بندگانش او را پدر خود خطاب کنند، اما راضی است که او را همسایه ی پناه بخش خود بخوانند و بگویند:یا جارَ مَن لا جارَ لَه!

خیلی از ما قدر همسایه هایمان را نمی دانیم؛ حتی قدر همسایه های بدمان را! همان همسایه هایی را که سطل زباله شان را در محل نامناسب می گذارند و همانهایی که ماشینشان را در مکان نامناسب پارک می کنند؛ آنها هم باید وجودشان برای ما عزیز باشد. می دانید چرا؟
در اصطلاح دین، واژه زیبایی درباره ی همسایه به کار برده می شود. در زبان دین برای اشاره به همسایه از واژه ی"جار" استفاده می شود. واژه ی "جار" در زبان عرب از ریشه ی"پناه دادن" گرفته شده است و به معنای کسی است که به شما پناه می دهد یا متقابلاً شما به او پناه می دهید. لغت "اجاره" نیز به معنای پناه دادن به کار می رود.


بدین ترتیب، همسایه ی شما کسی است که در کنار خانه ی شما پناه گرفته است؛ چنانکه شما هم در کنار او احساس تنهایی و ترس نمی کنید.
تصور کنید اگر خانه شما در یک دشت یا در میان باغ ها و درختستان هایی غیرمسکونی قرار داشت؛ و از آبادی های اطراف کیلومترها دور بود و هیچ همسایه ای نداشتید؛ هوا که تاریک می شد چه احساسی به شما دست می داد؟ اگر دزد نااهلی به خانه شما بیاید،آیا کسی هست که فریادتان را بشنود؟

"جار" یکی از نام های زیبا و مقدس خداوند است و حرمتی بزرگ دارد.
تفکر و تدبّر در این عبارات به ما نشان خواهد داد که تا چه حد با فرهنگ زیبای انسانی اسلام نزدیکیم و متاسفانه امروزه چه قدر از آن به دور افتاده ایم

یا جارَ المُستَجِیرِین ... وَیا أمانَ الخائِفِینَ!
ای همسایه و پناه بخش پناه جویان و ای امان بخش آنها که امنیتی ندارند و نگرانند!