من خسته از زمان و زمان خسته ی من است

من خسته از زمان و زمان خسته ی من است
دیوارهای فاصله دلبسته ی من است
دیروز نبودم دراین بند زندگی

امروز بندگی دچار تن خسته ی من است
شد آسمان برایم قفس ؛زمین نیز

این تنگی قفس هم از ذهن بسته ی من است
تاریکی شب از مرگ آفتاب نیست
این ظلمت از چشمهای بسته ی من است

کی می شودزمان بایستد از نبض خویش ؟
آن لحظه؛لحظه ایست که وابسته ی من است