چه کسی روی لبان تو شکر ریخته است

چه کسی روی ِ لبان ِ تو شکر ریخته است؟
قهوه ی ِ چشم ِ تو را باز قجر ریخته است؟

هدفش چیست از این تلخی و شیرینی ها؟
آنکه در خیر ِ عمل های ِ تو شر ریخته است

عاشـــــقت بوده خدا و به گمـــــانم قندیل
اشک ِ او بوده که از عصر ِ حجر ریخته است

گونه ی ِ ماه گُل انداخته با دستــــــــــانت
از هر انگشت ِ تو صد گونه هنر ریخته است

مستی ِ چشم ِ تو باید که چنیــن غرق کند
بس که انگــــور به دریای ِ خزر ریخته است

وای اگر خیره شود صاعقه ات میســــــوزم
روی کبریت ِ نگاه ِ تو خطـــــــر ریخته است

نیست قالیچه ای از موی ِ تو ابریشـــــم تر
پیش ِ پایت چقدر شانه به سر ریخته است

فتح ِ اندام ِ تو با هیچ رقم ممکـــــن نیست
اینهمه برف که بر کوه و کمـــر ریخته است

زل به هرکس بزنی کار ِ دلش ساخته است
روی ِ خط ِ مژه های ِ تو تبـــــــر ریخته است

سالها هم بروی باز شنیـــــــــــــــدن داری
در صدایت نفس ِ مرغ ِ سحــــر ریخته است

پُر شد از "ریخته" فنجان ِ ردیــــــــف ِ غزلم
نوش ِ جانت که فقط خون ِ جگر ریخته است