بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت اول :
هر دین و مذهب و مکتبی خوارج متعصب خود را دارد. اینطور نیست که خیال کنی فقط اسلام دارای خوارج است. هم یهودیت هم مسیحیت و هم اسلام در هر برهه از تاریخ‌شان بدون خوارج نبوده و هنوز هم نیستند. نه تنها ادیان ابراهیمی بلکه حتی مکاتب تسامح‌آمیزی چون بودایی و دائویی نیز خوارج خود را دارند که گاه در تعصب و خشونت‌ پروری گویِ سبقت را از دیگران می‌ربایند. ماجراهای خونین اخیر در میانمار هنوز در خاطره‌ها زنده است. تو گویی خوارج‌اندیشی وصله‌ای چسبیده و جدا ناشدنی هر دین و آیین است. فرقی نمی‌کند آن چه دین و آیینی باشد. شرقی باشد یا غربی. آسمانی باشد یا زمینی. اما چرا اینگونه است؟! آیا این به ذات دین بر می‌گردد یا به بیماری ذهنی برخی انسان‌ها. اگر نیک بنگری خواهی دید که این بیماری انسان‌های حقیر و جزم‌اندیش است نه بیماری دین. تعصب جاهلی و دگرآزاری بیماری مزمن انسان‌های متوهم و بی‌ظرفیت است که البته در هر کجا و در هر سرزمینی یافت می‌شوند. هر ملتی با هر دین و آیین و طرز تفکری همواره جمعی خشونت‌طلب و دگرآزار دارد که پیوسته آماده و مهیا برای جذب شدن به برداشت‌های خشونت‌آمیزند.دینی و غیر دینی فرقی نمی‌کند. حتی اگر بروی -برای خنده- مثلاً چیزی به نام مکتب‌خنده در سرزمینی براه بیندازی، پس از کوتاه‌مدتی خواهی دید که آن هم خوارج خود را خواهد یافت! کسانی که حاضرند آنها که نمی‌خندند را طرد کنند و آزار رسانند! این یعنی همیشه عده‌ای در مورد هر چیزی آمادهٔ اِعمال خشونت‌اند!(ادامه دارد...)