ز رحمت انبیا را آفریده

ز رحمت انبیا را آفریده
<وز ایشان مصطفی را برگزیده
امام سیصد و شصت و شش اخبار
<سپهر هر دو شش ماه ده و چار
شهشنشاه سریر ملک لولاک
<سوار عرصه میدان افلاک
محمد عالم علم یقین است
<محمد رحمه للعالمین است
به معنی قره العین دو عالم
<به صورت پشت و روی نسل آدم
ز فتح مقدمش در طاق کسری
<بسی کسر آمده وانگه چو کسری
همان دم آتش کفر از جهان جست
<زمین از موج سیلاب بلا رست
به دارالملک سلمان آن فرو مرد
<زمین شهر ما این را فرو برد
گهی جبریل باشد میر بارش
<زمانی عنکبوتی پرده دارش
شد از شوق بنانش لاغر و زرد
<قلم کو چون قمر شق قصب کرد
بنانش تیف بر گردون کشیده
<به ایمانی صف مه بر دریده
کسی کو داشت در تن گوهر بد
<چو تیغ انصاف او بر گردنش زد
کس او کی تواند کرد تقبیح؟
<که آرد سنگ خارا را به تسبیح
کجا برد براق او منازل
<خر عیسی فتد با بار در گل
اگر گوید کسی کاندر رهی خر
<رود با مرکب تازی زهی خر!
کلیم آنجا که معجز را بیان کرد
<دو و دو چشمه از سنگی روان کرد
کجا احمد زند بر آب رنگی
<کلیم آنجا بود بی‌آب و سنگی
کجا ساییده چترش سر بر افلاک
<به جای سایه مهر افتاده بر خاک
گهی سر در گلیم فقر برده
<گهی این اطلس خضرا سپرده