جهان به رنج و ملال اغشته است

جهان به رنج و ملال آغشته‌ است.
بوده و هست و خواهدبود.
از شادبودن نترس.
از بلندبلند به ریش دنیا خندیدن.
از این که بگویند دیوانه‌ای، یا حواست به جهان اطرافت نیست، یا بی‌رگی.
بلند و گرم بخند و جانت را ذخیره کن برای مراحل سخت بازی زندگی، جایی که غول‌های مکرر اندوه و نومیدی در انتظار استخوانهایت هستند.
"هیچ‌چیز همیشگی نیست." این جمله ورد زبان پدرم بود، و حالا سالهاست در دقایق مهیب کلافگی _که بدبختانه بسیارند_ به آن پناه می‌برم.
شب‌هایی هست که دلم می‌خواهد همان ثانیه بمیرم، و شب‌هایی هست که دلم می‌خواهد زمان بایستد و من در شوق و شوریدگی جاودانه شوم.
در هر دو حال، حواسم هست که همه‌چیز موقت است.
بله، انسان آونگی است سرگردان بین رنج و لذت.
بدبختانه، توقف ما معمولا در رنج طولانی‌تر است.