صبر

کتاب:حقوق عرفانی(حق صبر)
صبر وقتی معنا می دهد و دارای حقی دینی و انسانی است که از اختیار و با انتخاب باشد ونه از سر بی چاره ای و جبر و ناتوانی. صبر اگر انتخابی نباشد سراسر زجر است و تباه کننده .
صبر یعنی صبر بر خدا و برای خدا و در انتظار رسیدن به خدا .
صبر همانا تجربه و تن در دادن به نابودی است به امید خدا و ایمان به این معنا که هرگز نابود نمی شود .
بنابر این صبر با خدا و برای خدا امکان سیر و سلوک در وادی فناست. پس صبر در نیستی است و کمال تجربه و حس نابودی منجر به دریافت کمال حیات و هستی جاوید میشود که غایتش دیدار با خدا به عنوان جمال هستی جاوید است و آنگاه فنای در بقای حق شدن و عین ظهور حق شدن !
صبر همان امتحان ایمان به خداست که آیا خدا کافی است یا نه و این شعار سر لوحه هر صبری است.پس صبر امتحان خدا شناسی است و توکل به او و عدم رجوع به غیر در بلایا و گرفتاریها و بیماریها و تنهایی
ها و نداریها و مصائب .
بنابراين صبر فقط مشمول کسی میشود که دعوی حق کرده باشد و توحید و خداپرستی را ادعا نماید.
شعار « خدا کافیست » در عرصه عمل و عینیت همان شعار خود کفائی است که :من برای خودم کافی هستم.
صبر قلمرو و کارگاه خدایگونگی انسان است و رسیدن به مقام خلافت اللهی خویشتن : صبر همان راه رسیدن به خویشتن خویش است راه رهائی از خود بیگانگی و رسیدن به خدای ذات خويشتن . صبر راه رسیدن به خدا در خویشتن است و کارگاه تبدیل ادعا به یقین است.
هر که ادعائی خدائی تر و بزرگتر و بر حق تر و عارفانه تر کند بهمان میزان امتحان می شود و صبر پاسخ به این امتحانات است. صبر ، سند صدق و ایمان در بلایاست.
صبر بر تهدید جان و نان و نام و صبر بر بیماری و فقر و بیکسی و تنهائی و خصومت یاران و عزیزان .
صبر آن کارخانه ای است که خدا را از آسمان به خانه دل نازل میکند و خدا را خودی می کند . و لذا خدا می فرماید که خداوند با صابران است.
صبور ماندن یعنی با خود و در خود ماندن و از خود نگریختن و متوسل به دیگران جهت رفع مشکلات نشدن.
آدمی در بلایا و گرفتاریها و تهدیدها یا ایمانش را کاملاً می بازد و یا اسوه ایمان می گردد و حجت دین خدا در میان مردمان .

هر کسی هر ارزش و معنا و حقی را ادعا کند به آن امتحان میشود و لذا بزرگترین بلایا به سراغ بزرگترین داعیان حق می‌رود.
به واسطه صبر است که انسان مؤمن و عارف از نیستی، هستی می‌آفریند. صبر کارگاه خلق جدید و مقام خلافت اللهی انسان است.
آنچه که موجب فساد نفس و ابتلای به خلاف عقل و دین و معرفت و عصمت می شود صبر نیست بلکه زجر و جبر است این عذاب است نه امتحان الهی.
صبر بر دین و حقوق الهی و معارف توحیدی زیستن است نه صبر بر خفت و خواری در قبال اشقیا و فاسقان . این صبر بر عذاب و دوزخ است که موجب انحطاط و تباهی عقل و شرف و عزت است . کافران را می‌بینی که بر آتش دوزخ چه صبورانه می‌سوزند. زیرا چاره ای جز این ندارند . صبر بر حق و خلاق و عارفانه در صورتی است که انسان امکان گریز از بلا داشته باشد ولی نگریزد .
تألیف :«استاد علی اکبر خانجانی»