سخت بود

سخت بود...

جلوي اون همه غريبه ،

يه كاغذ داددستم و رفت...

بازش كه كردم، چهره ام خشكيد...

ماتم برد...

يه احساس تموم نشدني تو قبلم، زنده به گورم كرد...

ولي حرفي نزدم!

خوندم و پارش كردم...

از آدماي دورو برم كه مسير رفتنمو دنبال مي كردن ،

و اسممو صدا مي زدن كه وايستا، دور شدم....

سوار ماشين شدم و بغضي رو كه داشت خفه ام مي كرد، رهاش كردم!

نوشته اي رو كه چند ديقه پيش خونده بودم تو ذهنم مرور كردم:

عزيزم، دنبالم نيا.....

من دورتر از اون چيزي كه فكر مي كني،

روبه روي تو ايستادم و فردايي براي من نيست....

متأسفم نوشته ام رو پيش دوستات بهت دادم؛

خواستم يهو نشكني.....

مي دونستم طاقت اشكاتو ندارم و نمي تونم بذارم تو بغلم گريه كني...

رفتم كه راحتتر با اين مسئله كنار بيام...

گريه امونم نداد...

چشامو بستم و براي هميشه با زندگي خداحافظي كردم....