به نظر من شریعتی برخلاف آنچه که همگان تصور می کنند یک چهر

به نظر من شریعتی برخلاف آنچه که همگان تصور می کنند یک چهره همچنان مظلوم است و این به دلیل طرفداران و مخالفان اوست. یعنی از شگفتی های زمان و شاید از شگفتی های شریعتی این است که هم طرفداران و هم مخالفانش نوعی همدستی با هم کرده اند تا این انسان دردمند و پرشور را ناشناخته نگهدارند و این ظلمی به اوست.
مخالفان او به اشتباهات دکتر شریعتی تمسک می کنند و این موجب می شود که نقاط مثبتی که در او بود را نبینند. 
بی گمان شریعتی اشتباهاتی داشت و من هرگز ادعا نمی کنم که این اشتباهات کوچک بود اما ادعا می کنم که در کنار آنچه که ما اشتباهات شریعتی می توانیم نام گذاریم، چهره شریعتی از برجستگی ها و زیبایی ها هم برخوردار بود.
پس ظلم است اگر به خاطر اشتباهات او، برجستگی های او را نبینیم. 
من فراموش نمی کنم که در اوج مبارزات که می توان گفت که مراحل پایانی قال و قیل های مربوط به شریعتی محسوب می شد، امام در ضمن صحبتی بدون اینکه نام از کسی ببرند، اشاره ای کردند به وضع شریعتی و مخالفت هایی که در اطراف او هست. نوار این سخن همان وقت از نجف آمد و در فرونشاندن آتش اختلافات موثر بود. 
در آنجا امام بدون اینکه اسم شریعتی را بیاورند اینجور بیان کرده بودند: (چیزی نزدیک به این مضمون) بخاطر چهار تا اشتباه در کتابهایش بکوبیم، این صحیح نیست.
این دقیقا نشان می داد موضع درست را در مقابل هر شخصیتی و نه تنها شخصیت دکتر شریعتی....

آیت الله سید علی خامنه ای
.
.
دکتر شریعتی، مرحوم یا شهید!؟

🔻٢٩ خرداد ١٣۵۶ خبر فوت ناگهانی #دکتر_شریعتی در لندن، خیلی‌ها را شوکه کرد. با توجه به فضای سیاسی آن زمان، افکار عمومی بیش از آن که این اتفاق را «مرگ طبیعی» بداند، آن را حذف فیزیکی و «شهادت» تلقی کرد.

فرضیه‌ای که حتی پس از سقوط رژیم شاه و انتشار اسناد ساواک نیز اثبات نشد.

▪️ ایت‌الله خامنه‌ای در حاشیه‌ای که بر کتاب جریانها و سازمانهای مذهبی سیاسی ایران نوشته‌اند این ماجرا را اینگونه روایت می‌کنند:
«در آغاز همه متقاعد بودند که او کشته شده است. من در مشهد جزو سه چهار نفر اولی بودم که از واقعه مطلع شدند و تقریبا شک نکردیم که شهید شده است. پدرش هم در جلسه ‌ی دو سه روز بعد در منزل یکی از دوستان، هنگامی که نرم نرم به او تفهیم شد که دکتر فوت کرده است، اولین جمله ‌ی او که با گریه و زاری همراه بود این بود: علی را کشتند. و همه جمعیت ٢٠-٣٠ نفره ی آن جلسه که همه هم می‌گریستند همین را فهمیده بودند...