نقد فیلم گزارش یک قتل

گزارش یک قتل به کارگردانی Young-Jun Cho اِنعکاسِ ایدئولوژیکِ روان‌گسیختگیْ بر باورهای شخصی است. این فکت اولین دستاوردش خواستگاهِ مشترکِ خبرنگار و قاتل است. هرکدام از ما می‌توانیم خبرنگار باشیم و سؤال‌های جسورانه‌ای از یک قاتل بپرسیم امّا آیا هر کسی می‌تواند قاتل باشد؟ فیلمِ موردِ بحث دقیقاً مسئله‌اش پاسخ‌دادن به این پُرسش است. ما نیز اگر جای قاتل بودیم مجرمین را می‌کُشتیم. موضوع وقتی پیچیده‌تر می‌شود که ما متوجّه خواهیم شد او یک متخصص روانشناسی است. تعلیق در درامِ فیلم هنگامی شکل می‌گیرد که قاتلِ 11 مُجرمْ داستانِ ابتدایی‌اش را برای خبرنگار تعریف می‌کند با علمِ به اینکه ما در سکانسِ قبل دیده‌ایم که او خبرنگار را تهدید کرده که اگر آنجا را ترک کند فوراً فرد دیگری به قتل می‌رسد. آیا مقتول خبرنگار است؟ سینمای کُره سر و شکلِ ادبی برای معارفه‌ی یک مسئله‌ی تعقیبی را تغییر داده؛ پرچم‌دارِ چُنین ادبیاتی پارک چان ووک است. او در «همدردی با آقا و خانم انتقام»، «اولدبوی»، «تصمیم جدایی» و... خلوصِ هیچکاکی را بر تعلیقِ کریستی‌وار افزوده. حال با بخشی از این خلوص مواجهیم که اُرگانیک بودنِ آن گُسستِ دراماتیکی از جنس ملودرام‌های فرهادی دارد. جان چو سعی در سرِ نخ‌دادن‌هایی به بیننده در «گزارش یک قتل» دارد که ادامه‌ی آن نخ‌ها به پایان نخواهند رسید و بُریده هستند و...
متن کامل را در مجله‌ی سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25939
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من بببینید.
https://aparat.com/v/xgbn20s
✍️ #علی_رفیعی_وردنجانی