حکمت نهج البلاغه

حکمت ۴۶ نهج البلاغه

سَيِّئَةٌ تَسُوءُكَ، خَيْرٌ عِندَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُكَ.

ترجمه:.
گناهی که تو را پشیمان کند بهتر از کار نیکی است که تو را به خود پسندی وا دارد.


🔹 شرح و معنا:
امام علی(ع) در این سخن، به ظرافتی اخلاقی اشاره می‌فرماید:
گاه انسان گناهی مرتکب می‌شود، ولی از انجام آن پشیمان می‌گردد، به درگاه خدا توبه می‌کند، و همین پشیمانی او را از سقوط نجات می‌دهد.
اما گاهی فرد کار نیکی انجام می‌دهد، ولی بر اثر آن دچار عُجب و غرور می‌شود؛ این حالتِ خودپسندی، ارزش آن عمل را از بین می‌برد و حتی ممکن است او را به سقوط اخلاقی بکشاند.

بنابراین، معیار ارزش در پیشگاه خدا، حالت قلبی و درونی انسان است، نه ظاهر عمل.
در واقع، «گناهی که انسان را متواضع و توبه‌کار می‌کند، از نیکی‌ای که انسان را مغرور و خودبین سازد، بهتر است.»

#نهج_البلاغه_حکمت46
#نهج_البلاغه_محور_بندگی
#نزاجا
#لجمن_مهر_404
#لجمن_04_7_605