دعای امام صادق در حق زوار و عزاداران سید الشهداء علیهماال

دعای امام صادق در حق زوار و عزاداران سید الشهداء علیهماالسلام..

👈 🏼 👈 🏼 عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام وَهُوَ فِی مُصَلَّاهُ فَجَلَسْتُ حَتَّی قَضَی صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ وَهُوَ یُنَاجِی رَبَّهُ وَیَقُول...‏
اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا عَابُوا عَلَیْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ النُّهُوضِ وَ الشُّخُوصِ إِلَیْنَا خِلَافاً عَلَیْهِمْ فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَقَلَّبُ عَلَی قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَارْحَمْ تِلْکَ الْأَعْیُنَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَاحْتَرَقَتْ لَنَا وَارْحَمْ تِلْکَ الصَّرْخَةَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْأَنْفُسَ وَتِلْکَ الْأَبْدَانَ حَتَّی تُرَوِّیَهُمْ مِنَ الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ
فَمَا زَالَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ یَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ وَهُوَ سَاجِدٌ فَلَمَّا انْصَرَفَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ لَوْ أَنَّ هَذَا الَّذِی سَمِعْتُهُ مِنْکَ کَانَ لِمَنْ لَا یَعْرِفُ اللَّهَ لَظَنَنْتُ أَنَّ النَّارَ لَا تَطْعَمُ مِنْهُ شَیْئاً أَبَداً...

📝 پروردگارا، همانا دشمنانِ ما بر رفتن شیعیان ما برای زیارت قبر اباعبد الله الحسین علیه السلام عیب می‌گیرند اما این عیب جویی، دوستانِ ما را از حرکت و رفتن به سوی ما باز نداشته، در حالی که با رفتنشان مخالفت خود را با دشمنان ما ابراز می کنند. پس رحم کن بر این چهره‌هایی که( در این راه) آفتاب رنگ‌شان را دگرگون ساخته، و بر گونه‌هایی که بر قبر امام حسین علیه السلام نهاده می‌شود.
و رحم آور بر ان چشم‌ها که به خاطر مهرورزی به ما اشک از آنها جاری شده، و بر این دلها که برای ما بی تابی کرده و شعله کشیده‌اند، و بر این ضجّه‌ها و فریادهایی که برای ما سر داده شده است.
خداوندا، این جان‌ها و پیکرها را به تو می‌سپارم تا در آن روز تشنگی از حوض کوثر سیراب‌شان نمایی.
راوی گوید: پس از آنکه دعای امام به پایان رسید عرض کردم: فدایت گردم، اگر این دعا که از شما شنیدم در حقِ کسی که خدا را نمی‌شناسد باشد، گمان کنم که آتشِ دوزخ هرگز به جایی از بدنش نمی‌رسد.

📚 منابع :
الکافی جلد چهار صفحه 582