دلنوشته های یک استاد

دلنوشته های یک استاد :






یاد سهراب بخیر ...

شعر او زیبا بود...... شعر من تکرار است..... جرم من تقلید است....
لا اقل حرف دل است.... خوب میدانم که سهراب مرا میبخشد......
آخر او حرف دلش را زد و رفت....حرف من جا مانده....

پس چنین میگویم:
اهل شعرم....اهل تنهایی و درد
پیشه ام فریاد است!!

کاسبم.....کاسب دل.... صادراتم شادی.....وارداتم غم و درد....

دوستانی دارم....سردتر از سردی برف.....گاه گاهی یخشان میشکند......

گاه گاهی دلشان میسوزد......
ولی از روی ترحم!!!

سرزمینی دارم .... مردمانش همه دوست.....
ولی از روی ریا.......

خنده ام میگیرد!!
دلشان مرده ولی ،لبشان خندان است.....

گله از اهل تماشا دارم......گله از این همه حاشا دارم......
خنده ام میگیرد!!

من خودم اهل تماشا هستم.....
گاه گاهی دلی میسازم.....میفروشم به شما.....تا به آواز صداقت که در آن زندانیست....دل بی مهر شما تازه شود......
چه خیالی.....چه خیالی.....

خوب میدانم دلتان بی مهر است.....
پس کلام آخر...... دل من میخواهد،حرف آخر سخن او باشد......

یاد سهراب بخیر.....او چنین میگوید:
"کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ......کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم....."





شاعر بی نام