محمود فتوحی رودمعجنی

محمود فتوحی


دکتر "محمودِ فُتوحیِ رودمَعجَنی"، شاعر و استادان زبان و ادبیات فارسی، زاده‌ی ۲ شهریور ماه ۱۳۴۳ خورشیدی، در رودمعجن، تربت حیدریه است.
وی در سال ۱۳۶۸، از دانشگاه تربیت معلم تهران مدرک کارشناسی ادبیات فارسی گرفت. کارشناسی ارشد را در دانشگاه تهران گذراند و دوره‌ی دکتری زبان و ادبیات فارسی را در سال ۱۳۷۴ در دانشگاه تهران با نگارش پایان‌نامه‌ای با عنوان «دیدگاه‌های نقد ادبی در عصر صفوی» زیر نظر دکتر "عبدالحسین زرین‌کوب" و دکتر "محمدرضا شفیعی کدکنی" به‌پایان برد. 
ایشان در سال ۱۳۷۵، در سمت استادیاری دانشگاه تربیت معلم تهران آغاز به کار کرد. مدت دو سال (۱۳۷۹–۱۳۸۱) مدیریت کتابخانه‌ی مرکزی این دانشگاه را بر عهده داشت. در همین سال‌ها دوره‌ی آموزشی روش‌های تأمین مدارک الکترونیک کتابخانه‌ای را در کتابخانه بریتانیا در لندن گذراند. از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ در دانشکده‌ی فیلولوژی دانشگاه بلگراد زبان و ادبیات فارسی تدریس کرد.
او در سال ۲۰۱۲ میلادی، به مدت یک سال در مرکز مطالعات اسلام و عرب در دانشگاه ملی استرالیا تدریس کرد، و از سال ۱۳۸۶ به دانشگاه فردوسی مشهد رفت، و به عنوان استاد تمام‌ وقت دانشکده‌ی ادبیات مشغول شد و بعد از بازنشستگی به کانادا مهاجرت کرد.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄


◇ کتاب‌شناسی:
- ۱۳۷۸: فارسی عمومی (درس‌نامهٔ دانشگاهی)، با دکتر حبیب‌الله عباسی. تهران: سخن (چاپ صد و چهاردهم سال ۱۴۰۱)
- ۱۳۷۹: ن‍ق‍د خ‍ی‍ال‌: ب‍ررس‍ی‌ دی‍دگ‍اه‌ه‍ای‌ ن‍ق‍د ادب‍ی‌ در س‍ب‍ک‌ ه‍ن‍دی‌ 
- ۱۳۸۴: حماسه‌های صربی
- ۱۳۸۴: ت‍اری‍خ‌ ادب‍ی‍ات‌ ص‍رب‍س‍ت‍ان‌ 
- ۱۳۸۵: ن‍ق‍د ادب‍ی‌ در س‍ب‍ک‌ ه‍ن‍دی‌ 
- ۱۳۸۵: آیین نگارش مقاله علمی - پژوهشی (چاپ بیست و پنجم) 
- ۱۳۸۵: ش‍وریده‌یی در غ‍زن‍ه‌: ان‍دی‍ش‍ه‌ه‍ا و آث‍ار ح‍ک‍ی‍م‌ س‍ن‍ای‍ی‌ 
- ۱۳۸۵: ن‍ق‍د ادب‍ی‌ در س‍ب‍ک‌ ه‍ن‍دی‌ 
- ۱۳۸۶: بلاغت تصویر 
- ۱۳۸۸: ن‍ظری‍ه‌ ت‍اری‍خ‌ ادب‍ی‍ات‌: نق‍د و ب‍ررس‍ی‌ ت‍اری‍خ‌ ادب‍ی‍ات‌ن‍گ‍اری‌ در ای‍ران‌ 
- ۱۳۹۱: سبک‌شناسی: نظریه‌ها، رویکردها و روش‌ها 
- ۱۳۹۵: صد سال عشق مجازی‮‬‏‫: مکتب و طرز واسوخت در شعر فارسی قرن دهم‮‬‏‫‬‮ 
- ۱۳۹۶: درآمدی بر ادبیات‌شناسی: راهنمای اصول آموزش و پژوهش در ادبیات فارسی 
- ۱۴۰۲: صور خیال متعالیه: خوانش صدرایی اندیشه‌های صائب تبریزی.تهران: سخن
- ۱۴۰۳: ایرانیان و رؤیای قرآن پارسی.تهران: سخن 
و...


─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
[کمالِ سکون]
مگر که می‌شود از ازلُ
ذرّه تا زُحَل از تو بجُنبد
و تو خود هیچ نجنبیده باشی؟
چگونه می‌شود!

بگو نمی‌شود 
که ذرات وجود را از عدم
به ماورایِ کمال برانی
و خود در صفتِ کمال
تا ابَدُ فرولمیده باشی

ایستَنده‌
    ـ بر این صفت که تویی ـ
                      کمالِ سکون است.

آنجا که سیب‌های سرخِ رسیده
                          در کمالِ لطافت     
                                             می‌ریزند
چگونه می‌شود تو
                   شیرین
                     نریخته باشی!
                           بگو نمی‌شود!


(۲)
[خدای تن‌های اینستا]
دو لب درشت و داغ آفریقا
در هوس گونه‌ی سرخ دختر اسکیمو
بر کلبه‌های یخین بوسه می‌زند

دو مردمک سیاه حبشی
در آبیِ نی نیِ لندن گیر افتاده

مژگان مصنوعیِ چشمِ بادامی
قلب سرخ‌پوست را
در آمازون می‌خراشد

لایک‎ و شکلک‌
بی‌هدف در تارگاه عنکبوتی
بر مغز و مردمک‎ جهان تار می‌تنند

در رگبار صدای صفحه‌کلیدها
در هجوم لشکر خبر و نظر
صدای آرام پلکِ تمدن را می‎شنوم

در صفحه‌یِ بیکران اینستاگرام
همه نزدیک‎تر از من به من‌اند
لشکرِ همراهانم
از هجوم ثانیه‌ها بیش‌ترند
فوجِ پی‌آیندانم تنها‌تر
هر یکی در انزواتر
و خبیرِ علیم از همه تنهاتر