هنوز با خودم اینجا نشسته ام تنها

هنوز با خودم اینجا نشسته ام تنها
فرار کرده ام از زخم خنجر تن ها

اگرچه جمع بسازد همین علامت "ها "
ولی به تن که بچسبد چه میشود ؟ تنهــا!

میان جمعم و تنهاترین ضمیر"منم "
کجاست دوم شخصی؟بسازد ازمن،ما

تمام درد زمین بی کسی و تنهاییست
از ابتـدای تصـور ، از آدم و حـــوّا

و چشمهای خودش در غروب پاییزی
به خون نشسته و باران،همین جناب خدا

کمی زشانه ی خود را کسی به من بدهد
به شرط انکه نگوید که چیست نام شما

به غیر ضـجه نمی آید از دلم سخنــی
که پشت بغض پر است از ترانه و آوا

دهان من پرِ حرف است ، حال میگویند :
که با دهان پرت حرف میزنی آیا.. ؟

شبیه اشک منی ، کی به راه می افتی ؟
بیا و بغض مرا آب کن ، همیــــن حالا"...