باب فرزند

اول بدان که فرزند تجسم رابطه پدر و مادر خویش است چرا که مخلوق این رابطه است تن به تن! در این معنا بمان!
دوم اینکه فرزند تو ادامه و تکامل توست نه تقلید و تکرار تو! و این ذات تعلیم و تربیت فرزند است.
پس تو فرزندت را تربیت نمی‌کنی بلکه خودت را تربیت می‌کنی. پس به فرزندت امر و نهی کن از روی محبت تا بتوانی به نفس خودت امر و نهی کنی. پس بولهوسی خویش را به حساب مهر و محبت و ایثارت به فرزند مگذار. فرزند پرستی او عین خود پرستی توست او را مپرست تا دشمن جانت مسازی.
بدان که در دین و ایمان فتنه و دشمنی سر سخت تر از عیال و فرزند نداری. پس مریدی اراده شان عین مریدی شیطان است.
بگذار نیازش را بر زبان آورد تا دیوانه نشود. بگذار نیاز و قحطی را تجربه کند تا قدر نعمات را بشناسد. خانه خود را آخور فرزندان مساز که از آن جز دیو و دد بیرون نیاید.
مالک فرزندانت مشو تا مملوکشان نشوی.
فرزندانت را زباله دان ناکامیهای خود مساز که بخواهی آرزوهایت را در آنان محقق کنی که بر سرت سخت می‌شکنند.
تو نه مسئول خوشبخت کردن فرزندان خویشی و نه مسئول هدایت کردنشان. زیرا خالقشان نیستی. تو مسئول انجام وظیفه‌ای و بس. تو به آنان امتحان می‌شوی! و هرگز به روی آنان سرمایه گذاری مکن که ور شکست می‌شوی!
این را بدان که تو عاشق آنان نیستی تو مالک آنانی. پس بگذار تا منفورشان نشوی! عجبا که از یاد برده‌ای که هرگز به راه والدین خود نرفته ای! تو صاحب اموال و احشام خود نیستی چگونه می‌خواهی صاحب فرزندان خود باشی!
فرزندانت یا نور چشمانت هستند یا خار چشمانت. بسته به اینکه با کدام چشم نگاهشان کنی: مخلوق خدا یا مخلوق خودت!
📗 اخلاق عرفانی
✏️ مؤلف : #استاد_علی_اکبر_خانجانی
📆 تاریخ تألیف :خرداد ماه 1390
🔽برای دانلود کتاب صوتی :
https://khanjany.org/product
-category/sound-books/