اجرای سنگ لاشه

اجرای باربیکی (Barbican) با استفاده از سنگ لاشه یک روش محبوب برای ایجاد یک پوشش زیبا و مقاوم بر روی ساختمان‌ها است. سنگ لاشه یک نوع سنگ طبیعی با ظاهر خاصی است که معمولاً در رنگ‌های خاکستری و قهوه‌ای یافت می‌شود. برای اجرای باربیکی از سنگ لاشه، مراحل زیر را می‌توان دنبال کرد:

1. طراحی و برنامه‌ریزی: در این مرحله، شکل، ابعاد و الگوی مورد نظر برای باربیکی روی ساختمان تعیین می‌شود. همچنین، تعیین می‌شود که آیا باربیکی به صورت افقی، عمودی یا ترکیبی اجرا خواهد شد.

2. آماده‌سازی سطح: سطح ساختمان که قرار است باربیکی شود، باید پاک و صاف شود. اگر سطح ناصاف یا نامسطح است، ممکن است نیاز به استفاده از لایه‌های اصلاحی مانند ملات یا گچ باشد.

3. برش و تولید قطعات سنگ: سنگ لاشه برای باربیکی به قطعات کوچکتر برش داده می‌شود. این قطعات معمولاً به صورت مستطیل یا مربع شکل هستند و با ابعاد مورد نیاز برش می‌خورند.

4. نصب قطعات سنگ: قطعات سنگ لاشه به صورت منظم و با استفاده از چسب یا مواد زیرپایی مناسب بر روی سطح ساختمان نصب می‌شوند. توجه ویژه باید به توازن و تراز قطعات در هنگام نصب داده شود.

5. پر کردن فاصله‌ها: پس از نصب قطعات سنگ، فاصله‌های بین آنها با استفاده از ملات یا سیمان پر می‌شود. این کار به تثبیت قطعات و ایجاد یک پوشش یکپارچه کمک می‌کند.

6. تمیز کردن و پاکسازی: بعد از اجرای باربیکی، سطح سنگ لاشه باید به طور کامل تمیز شود تا از هرگونه لکه و آلودگی جلوگیری شود. معمولاً با استفاده از آب و صابون یا مواد شستشوی مناسب این کار انجام می‌شود.

اجرای باربیکی با استفاده از سنگ لاشه می‌تواند به ساختمان شما ظاهری زیبا، مقاومت بالا در برابر عواملجوانه‌های ماهیچه‌ها برای تولید انرژی در بدن به هماهنگی با نیازهای فیزیولوژیکی نیاز دارند. جوانه‌های ماهیچه‌ها از گلوکز، گلیکوژن و اسیدهای چرب تشکیل شده‌اند و بدن در صورت لزوم می‌تواند از پروتئین‌ها نیز استفاده کند. در صورتی که بدن نیاز به انرژی داشته باشد، ابتدا گلوکز موجود در خون و گلیکوژن ذخیره شده در کبد مورد استفاده قرار می‌گیرند. در صورتی که این منابع انرژی کافی نباشند، بدن شروع به تجزیه چربی‌ها می‌کند و اسیدهای چرب را به انرژی تبدیل می‌کند.

در ورزش‌های استقامتی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری و شنا، استفاده اصلی بدن از انرژی از طریق سیستم اکسیژنی انجام می‌شود. در این روش، بدن از اکسیژن موجود در هوا استفاده می‌کند تا گلوکز و اسیدهای چرب را به انرژی تبدیل کند. این فرایند زمان بیشتری نسبت به سیستم غیراکسیژنی (بدون استفاده از اکسیژن) به طور مثال در وزش‌های شدید و کوتاه‌مدت مانند دویدن سریع انجام می‌شود.

بنابراین، در ورزش‌های استقامتی، بدن از مخزن‌های انرژی موجود در جوانه‌های ماهیچه‌ها، گلوکز خون و گلیکوژن کبد استفاده می‌کند تا به انرژی مورد نیاز برسد. همچنین، در صورت نیاز، بدن می‌تواند از پروتئین‌ها نیز استفاده کند، اما این عمل به طور عمومی در مواردی که منابع دیگری به جز پروتئین‌ها موجود نباشند اتفاق می‌افتد.