ما محکومیم به امیدواری به کم نیاوردن به دست و پازدن های

ما محکومیم به امیدواری، به کم نیاوردن، به دست و پازدن های قاعده مند و ادامه دادن... باید اندوهمان را به نسیم های شبانه بسپاریم و دوباره بلند شویم،
باید به ساحل های گاه گاه و به آفتاب، زل بزنیم و امیدوار باشیم،
باید حالمان را خوب کنیم و پناه ببریم به امید و به احتمالات خوب...
از کجا معلوم؟!
شاید این بار ساحلی پیدا کردیم که به قدر کافی بلند بود و تمام اقیانوس های جهان هم یارای به زیر کشیدنش را نداشتند... .