قرار بود غمم را به عشق چاره ن

قرار بود غمم را به عشق چاره ڪنے
نه این ڪه این دل خون را هزار پاره ڪنے
روا نبود ڪه من در میانه خاک شوم
ڪنار گود تو بنشینے و نظاره ڪنے
دلم ڪنار نمی‌آید این جدایے را
نمی‌شود به همین راحتے ڪناره ڪنے
قرار بود ڪه حافظ به خنده باز شود
نه این ڪه اشک بریزے و استخاره ڪنے
مباد خرمن مویت ز اشک خیس شود
مباد دامن شب را پُر از ستاره ڪنے
«رسید مژده ڪه ایام غم نخواهد ماند»
نشد ڪه فال بگیرے و زود پاره ڪنے