گوشهی ابرو که با چشمت تبانی میکند

گوشه‌ی ابرو که با چشمت تبانی می‌کند
این دلِ خاموش را آتش‌فشانی می‌کند

گاه می‌خواهد قلم در شعر تصویرت کند
عفو کن او را اگر گاهی جوانی می‌کند

روی زردی دارم اما کس نمی‌داند درست
آنچه با من عطرِ شالی ارغوانی می‌کند

عاشق چشمت شدم، فرقی ندارد بعد از این
مهربانی می‌کند، نامهربانی می‌کند

ماه من! شعرم زمینی بود اما آخرش 
عشق تو، یک روز ما را آسمانی می‌کند...