این که کسی رفته باشه

این که کسی رفته باشه
با این که تو رفتنش رو باور کنی
دو تا حرف جداست
من فکر می کنم آدمایی که راه میرن
و با خودشون حرف میزنن
دقیقا همونایی هستن که
رفتن کسی رو باور نکردن
همونایی که صدتا خاطره رو
زیر و رو میکنن تا به یه اسم مشخص برسن
همونایی که برای یادآوری یه خاطره
کل شهر رو بالا و پایین میرن
همونایی که عصرا، سر ساعت همیشگی
میرن همون کافه‌ی همیشگی، میشینن
پشت همون میز همیشگی و دو تا از
همون « تلخ همیشگی » سفارش میدن
اما مگه آدم، چقدر میتونه
به روی خودش نیاره ؟!
واقعیت اینه که فراموش کردن
بیهوده ترین کاری بود که توی
تمام عمرت می خواستی انجام بدی و
نشده همیشه؛ هزار دلیل برای رفتن هست
اما موندن، فقط « یه بهانه » میخواد
سخته یه روز بفهمی، بهانه ی موندنش نبودی!
#پویا_جمشیدی