مبادا آدمی در این شهر باشدکه تو را بیشتر از من دوست داشت

مبادا آدمی در این شهر باشد،که تو را بیشتر از من دوست داشته باشد،که تو را بیشتر از من بلد باشد،که بتواند به چشم بهم زدنی،با زمزمه ی کلمه ای کنارِ گوشَ ت،لبخند را به لبانت هدیه کند.که مبادا بداند حالِ خرابت،چگونه خوب شدنی ست،من همانقدر که دوستت دارم،چند برابرش را حسودم جانم...
حسادت میکنم به تمامِ آدمهایی که بیشتر از من،کنارَت هستند.من حسودم،به "عزیزم" گفتن هایی که هم جنس هایت،ضمیمه ی چند حرفیِ اسمت میکنند!
من همانقدر که در شبانه روز به تو فکر میکنم،به دنیای بدونِ تو هم فکر میکنم!به دنیایی که مگر میشود تو را کنارِ خودم نداشته باشم؟!که چگونه میگذرد دنیای بدون تو.راستش را بخواهی،به تمام اهالی دنیا حق میدهم عاشقت باشند.چطور میشود نزدیکت بود و عاشقت نشد؟من به عشق تو دخیل میبندم و تو قول بده از تمام جهان سهم من شوی!دلبرِشیرین تر از شیرینِ من،بگذار تا پایان دنیا،فقط من شاعرِ چشمانت باشم!کمی صبر کن فصل وصلمان نزدیک است...