اولش برام سخت بود

اولش برام سخت بود
همیشه اولش سخته..
ینی راستش رو بگم "باورش" برام سخت بود
که همیشه توی زندگیم از کسایی بزرگترین ضربه ها رو خوردم که بیشتر از همه روشون حساب باز میکردم..
سخته..
اعتماد کردن..!
خیلی سخته!
توی این سن به درجه ای از ترس نسبت به آدما رسیدم که روی پله برقی کج وایمیستم که جلو و پشتم رو با هم ببینم..
میفهمی که چی میگم!؟
به جایی رسیدم که وقتی یکی بهم میگه دوسِت دارم تو دلم بهش می خندم که بلا نسبت خَر منو چی فرض کرده..
میدونی ولی تمام اینا بعد این همه سال بهم ثابت کرد
که خدا سالها پیش میخواست بهت بگه تنهایی دووم بیاری و نفهمیدی
هی گشتی دنبال یکی که حالت رو خوب کنه
یکی که کنارت باشه..
یکی که درکت کنه..
منظورم از یکی جنس مذکر نیست!
میخوام بگم اگه تا الان به نقطه از زندگیت نرسیدی
من بهت میگم یه روزی به نقطه ای میرسی که هیچکس
جز خودت نمیتونه حالت رو بپرسه و بفهمه و خوب کنه..
هیچکس!
-ولی خب تنها ترین آدم این شهرم..
این دور و بَر آدم ندیدم.. (: