در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست 
می رسم با تو به خانه ، از خیابانی که نیست 

می نشینی رو به رویم خستگی در می کنی 
چای می ریزم برایت ، توی فنجانی که نیست 

باز می خندی وَ می پرسی که : حالت بهتر است ؟ 
باز می خندم که : " خـــــیلی " ... گرچه ... می دانی که نیست ! 

چشم می دوزم به چشمت ، می شود آیا کمی 
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست ؟ 

وقتِ رفتن می شود با بغض می گویم : نرو ... 
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست 

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود 
باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست 

. 

. 

. 

رفته ای و بعدِ تو این کار هر روز من است 
باور اینکه نباشی ... کار آسانی که نیست  

" بی تا امیری نژاد "