باور نداشتم که گل آرزوی من

باور نداشتم که گُلِ آرزوی من
با دست نازنینِ تو بر خاک اوفتد
با این همه هنوز به جان می پرستمت
باالله اگرکه عشق ، چنیـن پـاک اوفتد

می بینمت هنوز به دیدارِ واپسین
گریان درآمدی که : "فریدون خدا نخواست!"
غافـل که مـن به جـز تو خـدایی نـداشتم
اما دریغ و درد نگفتی چرا نخواست ؟

بیچاره دل ، خطای تو در چشمِ او نکـوست
گوید به من : "هر آنچه که او کرد خوب کرد"
فردای ما نیامد و خورشیدِ آرزو
تنها سپیده ای زد و ‌آنگه غروب کرد

بر گورِ عشقِ خویش شباهنگِ ماتمم
دانی چرا نوای عـزا سر نمی کنم
تو صحبتِ محبت من باورت نبود
من ترکِ دوستی ز تو باور نمی کنم

پاداش آن صفای خدایی که در تو بود
این واپسین ترانه تُرا یادگار باد
ماند به سینه ام غم تو ... یادگار تو
هرگـز غمـت مبـاد و خدا با تو یـار بـاد

دیگر ز پا افتاده ام ای ساقی اجـل
لـبِ تشنه ام، بریز به کامـم شراب را
ای آخرین پنـاه من آغوش باز کن
تـا نـنـگرم پـس از رخِ او آفــتــاب را