پیامبر سه شبانه روز گریست

📖 پیامبر، سه شبانه روز گریست.....

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به جبرئیل فرمود دوزخ را برای من وصف کن.
جبرئیل، درکات و ساکنان آن را یک به یک وصف کرد تا سخنش به طبقه اول رسید، آنگاه سکوت کرد.
پیامبر فرمود ای جبرئیل، ساکنان این طبقه چه کسانی اند؟
جواب داد عذاب این طبقه از همه طبقات آسان تر است و ساکنانش عاصیان امت تواند.
پیامبر فرمود آیا از امت من کسی به دوزخ می رود؟
جبرئیل گفت آنان که آلوده به گناه کبیره بوده و بی توبه از دنیا رفته اند.

پیامبر به گریه نشست و سه شبانه روز در گریه بود تا آنکه روز چهارم حضرت زهرا (سلام الله علیها) به زیارت آن حضرت آمد.
مشاهده کرد پیامبر، روی مبارکش را بر خاک نهاده و چندان گریسته که خاک زیر صورتش از اشک او گِل شده.
عرضه داشت چه واقعه ای و حادثه ای اتفاق افتاده است؟
فرمود جبرئیل به من خبر داده که طبقه اول دوزخ، جای گنهکاران از امت من است و این سبب گریه من شده.

حضرت زهرا (سلام الله علیها) عرضه داشت از جبرئیل پرسیدید گنهکاران را به چه صورت به دوزخ می برند؟
فرمود آری، موی مردان و گیسوی زنان را می گیرند و آنان را به دوزخ می کشند و چون نزدیک دوزخ رسند و مالک دوزخ را ببینند، فریاد و عربده سر دهند و به مالک دوزخ التماس کنند که ما را اجازه ده بر حال خود گریه کنیم.
مالک اجازه می دهد تا چندان بگریند که اشک در چشمشان نماند و به جای اشک خون گریه کنند.
مالک گوید چه نیکو بود اگر این گریه ها در دنیا بود و این اشک ها از ترس امروز از دیدگانتان فرو می ریخت.

پس مالک، آنان را به دوزخ دراندازد و ایشان ناگهان فریاد برآورند «لا اله الا الله».
آتش از آنان دور شود.
ملک بر آتش صیحه زند که ای آتش، آن را بگیر.
آتش گوید چگونه آنان را بگیرم در حالی که کلمه طیبه «لا اله الا الله» بر زبانشان جاری است؟
مالک باز فریاد کند اینان را بگیر، ولی از سوی حق خطاب رسد که رویشان را مسوزان که خدا را سجده کرده اند و دل هایشان را مسوزان که در ماه مبارک رمضان تشنگی کشیده اند.
پس در دوزخ تا زمانی که خدا بخواهد بمانند.

پس از آن به جبرئیل ندا رسد حال گنهکاران امت به کجا رسیده؟
مالک دوزخ پرده برکشد.
گنهکاران، جبرئیل را به صورتی نیکو مشاهده کنند، گویند این کیست که چنین صورت نیکویی دارد؟
پاسخ دهند این جبرئیل است که در دنیا به سوی حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) وحی می آورد.

اسیران دوزخ چون نام مبارک پیامبر را بشنوند، فریاد برآرند که از جانب ما حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را سلام برسان و بگو که گنهکاران امت در دوزخ گرفتارند.
امین وحی این خبر را به پیامبر رساند.
سرور عالمیان سر به سجده گذارد و به پیشگاه حق عرضه بدارد که گنهکاران امت مرا به دوزخ بردی، اکنون ایشان را به من ببخش.
خطاب رسد آنان را به تو بخشیدم.

پس پیامبر آنان را از دوزخ بیرون می آورد و چون مانند ذغال شده اند، آنان را به عین الحیات برند.
وقتی از آن چشمه بنوشند و بر خود ریزند، آلودگی های ظاهر و باطنشان برطرف شود و پاک و پاکیزه گردند و بر پیشانی هایشان این عبارت نقش بندد:
«عتقاء الرحمان من النار» یعنی «آزاد شدگان خدای مهربان از آتش».

چون آنان را به بهشت برند، اهل بهشت ایشان را به یکدیگر نشان دهند که دوزخیان هستند که نجات یافته اند.
پس آنان گویند پروردگارا، بر ما رحمت آوردی و ما را به بهشت درآوردی، این علامت را از پیشانی های ما برطرف کن.
خواسته آنان مورد قبول قرار گیرد و آن نقش از پیشانی آنان زایل شود.

منبع: شرح دعای کمیل،

#پیامبر