ما آدم بخشیدن نیستیمنه که نباشیم

ما آدمِ بخشیدن نیستیم،نه که نباشیم،
بلد نیستیم درست بخشیدن و به موقع
بخشیدن را،یاد نگرفته ایم گذشت را
درک نکرده ایم.مهربانی را بلد نشده ایم
تنها به خودمان فکر کردیم و راهمان را
در پیش گرفتیم بدونِ آنکه به دیگری
توجه کنیم،بدونِ آنکه بدانیم اگر کسی
ناخواسته با حرفی و یا رفتاری دلمان را
شکست،خودِ او بیشتر از ما اذیت و رنج
کشیده است،خودِ او دلش بیشتر گرفته و
میخواهد که بخشیده شود.اینکه سرد و
تلخ میشویم.اینکه نامهربان و خودخواه
میشویم.اصلا درست نیست نگذاریم دل
هایمان پر شود از کینه و نفرت.یک رفتارِ
ساده را تحلیل نکنیم و هزار جور حرف
از آن در نیاوریم.اشتباهات ناخواسته را
باید بخشید.باید این منِ خودخواه درونِ
مان را رها کنیم.برای آرامشِ خودمان هم
که شده به این فکر کنیم که ما هم روزی
به بخشیده شدن توسطِ دیگران نیاز پیدا
خواهیم کرد...