پارت ۲۷

شایان انگار از عوض شدن چهرم فهمید یه چیزی شده.سرجاش ایستاد و گفت
_کی بود بهت زنگ زد؟
سعی کردم عادی باشم.دستامو بردم پشتم و مشتشون کرد.
_ریما بود.گفتش که...امروز بریم بیرون باهم.
با مکث گفت
_آها...خوبه.
لبخندی زدم و گفتم
_من میرم یه دوش بگیرم سرم درد میکنه.
سری تکون داد و چیزی نگفت اما هنوز سرجاش ایستاده بود.رفتم توی اتاق و درو بستم و تکیه دادم بهش.نمیدونستم باید چیکار کنم...ازین خونه میرفتم بیرون یا کنار کسی که دیگه حتی نمیدونستم کیه ناهار میخوردم...حرفای ایمانو باور میکردم یا نشنیده میگرفتم و عشق شایانو باور میکردم...خدایا چیکار کنم...نفسام تند شده بود.به سمت کشوی لباسام رفتم.کشیدمش بیرون.همه ی لباسارو ریختم تو اتاق و کامل درش اوردم.تخته ی عقب کشو رو برداشتم و اسلحمو پیدا کردم.
جز این راه دیگه ای نداشتم.اگه اون یه جاسوسه هر کاری ازش بر میاد...هرکاری...
خشابو پر کردم و اروم بلند شدم و رفتم سمت در.
اسلحه رو به خود نزدیک کردم و رفتم بیرون...ولی شایان اونجا نبود.فهمیده بود؟آشپزخونه رو چک کردم.اونجا نبود.رفتم سمت اتاقش...هنوز دستم به در اتاق نرسیده بود که از پشت صداشو شنیدم.اسلحشو گذاشته بود رو سرم...
_سرجات وایستا.